Σήμερα, Η ετυμολογία της Κυριακής έχει την τιμή να φιλοξενεί τον συγγραφέα, ποιητή και αρθρογράφο Ειρηναίο Μαράκη!
Ειρηναίε, μίλησέ μας για τον εαυτό σου.
Ε: Γεννήθηκα στα Χανιά το 1986 και είμαι απόφοιτος της τεχνικής εκπαίδευσης. Συμμετέχω με ποιήματά μου σε συλλογικά έργα, στα e-books «Τρενογραφίες», «Μια εικόνα… χίλιες λέξεις» των εκδόσεων Το βιβλίο και στο 25th Hour project της σελίδας updot.gr ενώ ποιήματά μου έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες λογοτεχνικές σελίδες και ιστολόγια όπως Bibliotheque, Το Κόσκινο, περιοδικό Αλλιώς, Πόρτες Κλειστές, Ποιητικό Μίξερ, Περιοδικό Ατέχνως. Αρθρογραφώ για πολιτικά και πολιτιστικά θέματα στην εφημερίδα Αγώνας της Κρήτης καθώς και για θέματα σχετικά με την ποίηση, το θέατρο και τη λογοτεχνία στο διαδικτυακό πολιτικό και πολιτιστικό περιοδικό Ατέχνως. Διατηρώ τα ιστολόγια Λογοτεχνία και Σκέψη και Κίβδηλη Αντιόχεια. Ποιήματά μου έχουν παρουσιαστεί σε ραδιοφωνικές εκπομπές.
Ποια είναι τα ερεθίσματα που σε οδήγησαν να εκφραστείς με τον γραπτό λόγο;
Ε: Ξεκίνησα να γράφω στην τρίτη γυμνασίου με πρώτη λυκείου. Ήμουν ένα πολύ κλειστό παιδί. Δεν είχα και ιδιαίτερες παρέες και θεώρησα ότι το γράψιμο μαζί με το διάβασμα ήταν μια ευκαιρία –κι όπως αποδείχτηκε έτσι ήταν- να ανοιχτώ, να εκφράσω τις σκέψεις και ιδέες και σιγά-σιγά με την εξέλιξη των χρόνων ήρθαν κι άλλα ερεθίσματα, το ενδιαφέρον μου γενικότερα για τη λογοτεχνία, για το περιβάλλον, για τις ανθρώπινες καταστάσεις γύρω μας και γενικότερα πώς ο καθημερινός άνθρωπος επικοινωνεί με ό,τι τον απασχολεί και τον ενδιαφέρει.
Ποια είναι η πηγή έμπνευσής σου; Για ποιο λόγο γράφεις;
Ε: Επειδή τα ποιήματά μου αλλά και τα κείμενά μου έχουν κυρίως κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα, το ενδιαφέρον μου είναι ως προς σ’ αυτό το επίπεδο. Γενικότερα με εμπνέει το παραμικρό γύρω μου. Ένα περιστατικό στο λεωφορείο ή στην τράπεζα που θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον, μια κουβέντα που θα πει ένας άνθρωπος ή ακόμα κι ένα έργο τέχνης, μια ταινία, ένα βιβλίο , η άποψη που έχουν κάποιοι άνθρωποι γύρω από αυτό και γενικότερα όπως είπα και στην προηγούμενη ερώτηση, πώς προσεγγίζουν οι ίδιοι τα διάφορα γεγονότα.
Ποια είναι τα αγαπημένα σου . και ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
Ε: Λοιπόν, αγαπημένοι μου ποιητές και συγγραφείς είναι από Έλληνες ο Καββαδίας, ο Καζαντζάκης, ο Καρυωτάκης, ο Καβάφης – ξέρεις δεν είναι τυχαίο που όλα ξεκινάνε από κάπα-, ο Παπαδιαμάντης κι ο Βιζυηνός για τον τρόποι που προσέγγιζαν τους ανθρώπους και την εποχή τους, η Μαρία Πολυδούρη αλλά και νεότεροι λογοτέχνες, ο Μένης Κουμανταρέας, ο Γιάννης Μαρής στην αστυνομική λογοτεχνία που θεωρώ ότι είναι εφάμιλλος των ξένων λογοτεχνών, ενώ από ξένους θα έλεγα ότι είμαι τρελός φαν του Καμύ, μ’ αρέσει πάρα πολύ ο Τζόζεφ Κόνραντ γιατί είναι ένας συγγραφέας που περιγράφει σκληρά την καθημερινότητα των ναυτικών κυρίως και άλλων ανθρώπων, ο Γουίλιαμ Μπάροουζ επίσης πολύ αγαπημένος μου για την τρέλα του και ο Μπουκόφσκι για το αναρχικό χιούμορ του που δεν είναι πάντα ωραίο αλλά προκαλεί συζητήσεις πολύ ενδιαφέρουσες. Από Έλληνες μ’ αρέσει πάρα πολύ και ο Γιάννης ο Σκαρίμπας. Επίσης, εκτιμώ πάρα πολύ την Κατερίνα Γώγου που θεωρώ ότι μ’ ένα τρόπο μ’ έχει επηρεάσει όπως κι άλλους νεότερους ποιητές και ποιήτριες της σύγχρονης γενιάς.
Επιδιώκεις το έργο σου να έχει κάποιο κοινωνικό αντίκρισμα;
Ε: Νομίζω πως ο οποιοσδήποτε συγγραφέας ή η οποιαδήποτε συγγραφέας με το έργο της και τη λογοτεχνική της παρουσία θέλει, επιθυμεί κατά βάθος, ακόμα κι αν δεν το εκφράζει δημόσια και ανοιχτά να δείξει μία αντίληψη των πραγμάτων περισσότερο ηθική, περισσότερο αγωνιστική που να μην αναπαράγει τις τετριμμένες αντιλήψεις της καθημερινότητας κι εντάξει, όταν μιλάμε για μια ποίηση με κοινωνικό χαρακτήρα αυτό αναμφισβήτητα έχει το αντίκρισμά του. Θα έλεγα ότι το επιδιώκω κιόλας γιατί έχω συμμετάσχει σε διάφορες καμπάνιες υπογραφών ανθρώπων του πνεύματος που έχουν γίνει για διάφορα ζητήματα της επικαιρότητας τα τελευταία χρόνια.
Μας είπες ότι ασχολείσαι και με την κριτική έργων. Γράφοντας κριτική, ακολουθείς κάποιες αρχές;
Ε: Η βασική αρχή που ακολουθώ είναι ότι γράφω γι’ αυτά που μ’ αρέσουν ή που επιδιώκω να παρακολουθήσω, να διαβάσω ή που έτυχε. Δεν γράφω συνειδητά για κάτι που δεν μου άρεσε κι αυτό γιατί αφενός δεν θέλω να στεναχωρήσω τον δημιουργό και αφετέρου θεωρώ ότι ο αναγνώστης και ο θεατής είναι ικανός από μόνος του να κρίνει ποιο είναι το καλό ή το λιγότερο καλό έργο ή ακόμα και το άσχημο έργο και να το τοποθετήσει στη θέση που του αξίζει. Εγώ απλώς θεωρώ ότι με τα κριτικά μου σημειώματα δίνω κάποιες κατευθύνσεις που εγώ θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχουν σ’ αυτά τα ζητήματα.
Η ποίηση στις μέρες μας δεν έχει τη θέση που είχε παλιότερα. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό και ποιο πιστεύεις ότι θα είναι το μέλλον της;
Ε: Λοιπόν αυτή είναι μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση και είναι ένα θέμα που πολλοί το συζητάνε στο χώρο της ποίησης και της λογοτεχνίας και γενικότερα. Θα έλεγα ότι η ποίηση πλέον έχει εξοβελιστεί από άλλες μορφές τέχνης που είναι πιο άμεσες και πιο διαδραστικές, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, ακόμα και το θέατρο, παρόλο που και το θέατρο βρίσκεται σε μία θέση αποδοχής πιο κάτω από τον κινηματογράφο. Από την άλλη η ποίηση είναι μία τέχνη μοναχική και για το δημιουργό και για τον αναγνώστη. Θες να διαβάσεις το ποίημα και να κάτσεις μετά μόνος σου να σκεφτείς το τι γράφει ο ποιητής. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι μπορεί η ποίηση να πάρει και πιο μαζικό χαρακτήρα απ’ την οργάνωση ανάλογων εκδηλώσεων σε διάφορους χώρους και η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό η ποίηση έρχεται να συναντήσει τη μουσική, το τραγούδι, τις εικαστικές τέχνες σε μία προσπάθεια να συνεργαστούν όλες μαζί οι τέχνες και η καθεμία να προσφέρει στο κοινό το δικό της μήνυμα. Μην ξεχνάμε ότι η ποίηση ήταν, είναι και θα παραμείνει μία τέχνη για όλους, άσχετα αν τα τελευταία χρόνια οι αντιλήψεις που ξεκινάνε από το σχολείο και φτάνουν μέχρι την έκδοση των βιβλίων, την περιορίζουνε και την αναδεικνύουν ως κάτι το περιθωριακό, για τους λίγους. Το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι δείχνουν την ποίηση ως κάτι το δυσνόητο, που δεν μπορεί να καταλάβει ο κόσμος κι αυτό είναι που κατά βάθος τη βάζει στο περιθώριο.
Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;
Ε: Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι σίγουρος το τι μπορεί ακριβώς να προσφέρει σε σχέση με τις άλλες τέχνες, σε σχέση με τον άνθρωπο. Πραγματικά είναι ένα ερώτημα που δεν έχω σαφή απάντηση, δεν έχω καταλήξει. Ίσως η λογοτεχνία να μην προσφέρει τίποτα άλλο από αυτό που ήδη κάνει, να προσφέρει αναγνωστική απόλαυση και προβληματισμό για διάφορα ζητήματα και πέρα από αυτό τίποτα άλλο. Θεωρώ ότι οι πράξεις των ανθρώπων μπορούν να αλλάξουν έστω και λίγο την καθημερινότητά μας και όχι η λογοτεχνία. Η λογοτεχνία απλώς σου προετοιμάζει το έδαφος γι’ αυτή τη διαδικασία.
Ποιά συμβουλή θα έδινες σε ένα νέο ποιητή, λογοτέχνη, συγγραφέα ή σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με κάποια από αυτές τις τέχνες;
Ε: Ίσως είμαι πολύ νέος για να δώσω μια συμβουλή, ίσως όμως είμαι και στην καλύτερη ηλικία για να μεταφέρω τη δική μου εμπειρία. Είναι απλό. Να είσαι ο εαυτό σου, να μεταφέρεις στο χαρτί, στο πληκτρολόγιο αυτά που εσύ αντιλαμβάνεσαι χωρίς να φοβάσαι την αρνητική κρίση του άλλου, χωρίς όμως να χάνεις και τα μυαλά σου από τον έπαινο που μπορεί να λάβεις. Η λογοτεχνία είναι ένα δίκοπο μαχαίρι: χρειάζεται σύνεση, μελέτη, προσοχή στον τρόπο που την προσεγγίζεις. Θεωρώ αν κρατηθούν αυτά τα δεδομένα μπορούν να ξεπηδήσουν σπουδαία έργα για το νέο λογοτέχνη ή και τον παλιό.
Σ’ ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη! Καλή συνέχεια στη συγγραφική και λογοτεχνική σου πορεία!
Ε: Κι εγώ σε ευχαριστώ για την ενδιαφέρουσα συνέντευξη! Εύχομαι ό,τι καλύτερο για την σελίδα σου!
Λογοτεχνία & Σκέψη 